මෝදු වෙනකොට දුක













හුඟක්ම හුඟක් රෑ වෙනකොට
වැහි වළාකුළු
පේන්නෙ නම් නෑ.
හැබැයි එහෙමයි කියල
වහින වැස්සෙන්
අඩුවකුත් නම් නෑ!

2015.12.25

ආදරණීය මම්මා














දුක කියන්නේ මොකද්ද කියල අපි දැනන් හිටියට දුකක නියම වේදනාත්මක දුක දැනෙන්නේ අපි එ්කට මූණ දුන්නට පස්සෙයි. එ් වේදනාව මමත් මගේ පවුලේ අයත් මේ ටිකේ නොඅඩුව විඳිනවා. එ් අපේ ආදරණීය ආච්චි අම්මා අපෙන් ගතින් සමුගෙන වෙන් වුණ නිසයි. ආච්චි අම්මා වුණාට අපි පොඩි කාලේ ඉඳන්ම ඇයව ඇමතුවෙ මම්මා යනුවෙන්. එ් අපේ අම්මත්, ලොකු අම්මත්, මාමත් ඇයව අමතපු ආකාරය පොඩි කාලයෙ සිටම කන වැකුණ නිසා වෙන්නැති. අද මම්මා අපි අතර නෑ. ඇය අරඹයා මේ ලිපිය ලියන මේ දැණුත් මගේ ඇස් වලට කඳු උනනවා ඇය නැති ශෝකය නිසාවෙන්.

ඉපදුන හැමෝම අවසානයේ නැති වෙනවා කියන ධර්මය මම අනන්තවත් අහල තියෙනවා. එ්ත් අර සමහරක් අය කියන්නේ 'කියනවා වගේ ලේසි නෑ විඳිනකොට' කියලා. අන්න එ් කතාව නම් ඇත්තටම ඇත්ත. මම්මා නැති වේදනාව ඇත්තටම ගැඹුරු වේදනාවක්ම තමා.

කට වචනෙට මිනිස්සු කීවට 'ගතින් නැතත් හිතින් ළඟ ඉන්නවනෙ' කියලා -- හිතින් වගේම ගතිනුත් අපි ආදරය කරන අය හැමදාමට අප ළඟ ඉන්නවනම් කොච්චරද කියල මට හිතෙවා. ආදරණියයන් ඈත්වෙනකොට ඔවුන්ගේ මතකයන් අපිව බදාගන්නවා. මතකයන් ලස්සනයි. එ්ත් දුක..

අපි-- අක්කියි මමයි නංගියි පුංචි කාලයේ ඉව්ව ප‍්‍රථම සෙල්ලම් බතේ මතකයන් පවා තියෙන්නෙ මම්මත් එක්ක. කුස්සිය පැත්තෙ මිදුලෙ ගල් තුනකින් පොඩි ලිපක් හදලා ඉව්ව ඒ සුදු බතේ මතක චිත‍්‍රයන් දැනුත් මගේ මනසේ ඇඳෙනවා. මම එදා හිතන් හිටියේ අපි උයන්නේ වැලිබත් කියලා. මට මතකයි මම මම්මගෙන් ඇහුවා 'මම ඕකට තව වැලි ටිකක් දාන්නද' කියත්. අද එ් සිද්දීන් සුන්දර මතක වුණාට ඇස් තෙත් කරන්නට සමත් තියුණු මතකයන්.

මම්මගෙ අඩුව පුරවන්න මේ ලෝකෙ කිසි කෙනෙක්ට බෑ. ඇගෙන් අපි ඉගෙන ගත් දේ බොහෝයි

අපි පුංචි කාලයේ මම්මා අපිට ළමාසාරි අන්ඳවගෙන දහම් පාසැල් යනවා. පාසැලේ්දී, දහම් පාසැලේදී වගේම මහ ගෙදර පැවැත්වූ මොන්ටිසූරියේදීත් ඇගෙන් අකුරු කරපු, හොඳ නරක, ගුණ ධර්ම උගත් දරු දැරියන් ඕනෑ තරම්. ගමේ සියල්ලෝම පාහේ මම්මව ඇමතුවෙ ටීචර් කියලා. මට මතකයි මම්මව පන්සැල් එක්කන් ගිය එක වතාවකදී, එදා පන්සලට ඇවිත් උන්න මැදිවියේ දෙතුන් දෙනෙක් 'ආනේ මේ ටීචර්නෙ' කියාගෙන ඇවිත් මම්මව දෙපැත්තනේ වත්තම් කරන් බුදු මැදුරට එක්කන් ගියා. එදා මට දැණුනෙ කියාගන්න බැරි තරම් ආඩම්බරයක්. මම්මා ඇස් ලොකු කරන් එ් කීපදෙනා දිහා බැලුව විදිහ, මම්මගෙ මූණේ එ් වෙලාවෙ තිබ්බ පුදුමසහගත හිනාව මට දැනුත් හොඳට මතකයි. අවුරුදු 90 කට කිට්ටු කරලා හිටිය ටීචර්ව දැකලා එ් ළමයින්ගේ හිතේ ඉපදුණු බැතිබර බව කොච්චරද..

ගමේ තිබ්බ මගුල් ගෙවල් වලටත් මම්මව නැතුවම බැරි චරිතයක් වුණා. එ් ගමේ ජයමංගල ගීත කණ්ඩායම පුරුදු පුහුණු කරෙත් මම්මා නිසයි. එ් දවස්වල කණ්ඩායමේ හිටිය බාලම කෙනා මම. ජයමංගල ගාථාවන් මතකයෙන් නිවැරදිව කීවත් මට අමතක වුණු එකම දේ තමා ගාථාවන් අවසානයේ ආචාර පවත්වන්න දෑත ඔසවලා වඳින එක. ඉතින් මම්මා මගේ ළ හිටිය අක්ක කෙනෙක්ට කියල තිබුණා වඳින්න දෑත රවුමට ඔසවලා ගද්දි මගේ අතට පොඩි තට්ටුවක් දාන්න. එ් මතකයන් ඔස්සේ අද මම්මව තට්ටු වෙන්නෙ හදවතේ ගැඹුරුම තැනට.

ගමනට වගේම ගෙදරටත් මම්මා ඇන්ඳේ ඔසරියම තමා. මගේ මනසට මේ දැනුත් මම්මා මහ ගෙදර එහා මෙහා ගිය විදිහ මැවී පේනවා. හවසට මල් කඩලා බුදු කාමරේ මම්මා පංසිල් ගත්ත විදිහ. මිදුලෙ කොනේ ජම්බෝල ගහ ළ හදලා තිබ්බ පහන් කණුවේ පහන පත්තු කරලා මම්මා වැඳන් ඉන්නවා මට මේ දැනුත් මැවිල පේනවා. එ් මතකයන් කොච්චර සුන්දරද. එ්ත් එ්වා මතක් වෙන වාරයක් වාරයක් පාසා හිත දැවෙනවා. නෙතු හැඬෙවා.

අදට හරියට මම්මා අපෙන් සමුගෙන දවස් 7ක් වෙනවා. මම්මව තව එකම එක වාරයක් හෝ හැබැහින් දැක ගන්න තිබ්බ නම් කොච්චරද කියල හිතෙන වාර ගණන අන්නතයි. අප‍්‍රමාණයි. නොරට විසීම කරුමයකටත් එහා ගිය කරුමයක් බව දැනෙන්නේ මේ වගේ අවස්තාවන්වලදී තමා. ආදරණියයන්ව අඩුම ගණනේ ඔවුන්ගේ අවසාන මොහොතෙදිවත් දැක බලා ගන්න වාසනාවක් නැති වෙනකොටයි. මම්මා අපෙන් සමුගත් පුවත මහ පාන්දරයාමෙ ලොකු මල්ලි දුරකථනයෙන් මට කියනකොට මට ඉස්සෙල්ලාම කියවුණේ 'අයියෝ' කියන වචනයයි. එතකොට හිතට කඩාගෙන බිඳගෙන ආව දුක නම් අදටත් අඩුවක් නෑ. මම්මා ගතින් අපි ළ නැති හිස් අඩුව හැමදාම අපි අතරෙ තියෙනවා සහතිකයි. එ්ත් අයියෝ.. එ්කට මොනා නම් කියල කරන්නද.. ඉකිය, කඳුළ හිර කරන් මතකයන් අවදිකර හූල්ලනවා ඇරෙන්න. හදවතින් ඇයට නමස්කාර කරනවා ඇරෙන්න.

ආදරණීය මම්මේ අපි ඔබට හැමදාමත් ආදරෙයි. ආදරණීය ඔබට නිවන් සුව අත්වේවා..!!



හිඩැස


















පෝයට නම් ඉතින්
මල් ගසුත් 
හිස් වෙනවා


2015.08.24

යන්න බලාගෙන එනකොට

















ඔබ
ගියත් නොගියත්-
මම හැමදාම
එක තැන 
බව,
දැන දැනම

ඔබ 
එන්නේම ආයෙත්
යන්න බලාගෙන.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
අනේ! මන්ද,
දුකක් නම් ඇත්තේම නැද්ද?!?


2015.08.15

මී පැටියයි වලස් රජුයි























කැලෑවෙ මැද රවුම් කළුගලක් උඩ, පුංචිම පුංචි මී පැටියෙක් හිටගෙන ඉන්නවා. පුළුවන් තරම් අහසට ඔළුව දික්කරපු මේ පුංචි මී පැටියා "අද ඉඳන් මම තමයි රජ්ජුරුවෝ" යි, කෑ ගහල කීවා.

ටික වෙලාවකට පස්සෙ එතැනට පැන පැන ආපු හාවා ගල් ගිලල වගේ මී පැටියා දිහා බලාගෙන ඉන්න ගත්තා. 

"ආයුබෝවන්ඩ, මී පැටියො. ඔයා දන්නව නේද ඔය කළු ගල රජ්ජුරුවන්ගෙ කියල? එ්ක දැනගෙනත් මොනවද ඔයා ඔතැන ඉඳන් කරන්නෙ?"

"මම මේ රජ්ජුරුවො එනකල් මෙතැන ඉඳන් මගේ නියපොතු සුද්ද කරනවා. රජ්ජුරුවො ආවම මම කියන්නයි ඉන්නෙ, අද ඉඳන් මේ කැලෑවෙ රජ්ජුරුවො මමයි" කියලා.

මී පැටියා මෝඩයෙක් කියල හිතුව හාවා ඉක්මණින් පැන පැන එයාගෙ හා ගුලට ගියා.

ටික වෙලවකට පස්සෙ කකුල් අද්ද අද්දා එතැනට ආව ඉත්තෑවත් මී පැටියා දිහා පුදුමයෙන් බලන් ඉන්නවා. 


"ආයුබෝවන්ඩ, මී පැටියො. රජ්ජුරුවන්ගෙ කළු ගල උඩ ඉඳගෙන ඉන්න ගියොත් ඔයාට පස්සෙ ගොඩක් කරදර වලට මූණ දෙන්න වෙයි. ඊටත් මොනවද ඔයා ඔතැන ඉඳගෙන කරන්නෙ හැබෑට?"

"ආ... මමද.. මම මේ මෙතැන ඉඳන් මගෙ නියපොතු සුද්ද කරනවා. රජ්ජුරුවො ආවාම මම කියන්නයි ඉන්නෙ අද ඉඳන් කැලෑවෙ රජ්ජුරුවො මමයි" කියලා. 

මී පැටියා මෝඩම මෝඩයෙක් කියල හිතුව ඉත්තෑවත් ආපහු කකුල් අද්ද අද්දා ගිහින් කොළ කන්දක් අස්සෙ හැංඟුනා.

තවත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ එතැනට ආපු නරියා, කටට උණන කෙළ ඉවසමින් සද්ද නැතුව මී පැටියා දිහා බලාගෙන ඉන්න පටන් ගත්තා.

"ආයුබෝවන්ඩ, මී පැටියො. ඔයා දන්නෙ නැද්ද ඔය කළුගල කාගෙද කියලා? ඕකෙන් බිමට බැහැලා ආවානම් තමයි හොඳ.."

"ඇත්තද.. හිතේ ඇති මම බැහැල එයි කියල." මී පැටියා උත්තර දුන්නා. "මම මෙතැනට වෙලා නියාපොතු සුද්ද කර කර රජ්ජුරුවො එනකල්ම බලන් ඉන්නවා. රජ්ජුරුවො ආවාම මම කියන්නයි ඉන්නෙ අද ඉඳන් කැලෑවෙ රජ්ජුරුවෝ මමයි කියලා." 


නරියට හිතුනෙත් මී පැටියා මෝඩයෙක් කියලා. තරහෙන් කිපෙමින් ගිය නරියා පඳුරක් අස්සෙ හැංඟුනා.  

ටික වෙලාවකට පස්සෙ කැලෑවෙ ඇතුලෙන් භයානක දෙයක් සිද්ද වෙන සද්ද ඇහෙන්න පටන් ගත්තා. ගස් කොළන් වගේම, මහ පොළොවත් ගැහෙන්න පටන්ගත්තා. කොටින්ම කීවොත් මී පැටිය ඉඳගෙන හිටිය කළුගලත් වෙව්ලන්න පටන්ගත්තා. බය වෙච්ච මී පැටියව ඉබේටම හිටවුණා.

එ් ඇවිත් කැලෑවෙ රජ්ජුරුවො එන සද්දෙ. නපුරුම නපුරු පෙනුමක් තියෙන සද්දන්නත වලහෙක් තමයි මේ රජ්ජුරුවො. වලස් රජ්ජුරුවන්ගෙ නියපොතු, මුවහත් පිහියක් තරම් සැරයි. දත් මී පැටියටත් වඩා ලොකුයි. කටහඬ නිකන් ගොරවන අහසක් තරම් සැරයි.

කළුගල ළඟට ආපු වලස් රජු "කවුද ඉන්නෙ මගේ කළුගල උඩ?" කියලා මහ හයියෙන් බෙරිහන් දීලා ඇහුවා.

වලස්රජ ටිකක් ඉස්සරහට නැමුණා එ් කවුද කියලා හොඳහැටි බලාගන්න. කණ්ණාඩි කුට්ටම නැතිවුණ නිසා වලස්රජට ටිකක් පේනවා හොරයි.

"මී පැටියෝ, මොනවද ඔයා මගේ කළුගල උඩ ඉඳන් කරන්නෙ?" වලස්රජ ඇහුවා. 

කූඹියෙක්ට ඇහෙන තරමේ හීන් කටහඬකින් මී පැටියා: "ම... ම... මම මෙතැන මේ නිකන් ඉඳන් හිටියෙ. ඔබතුමා කවමදාවත් අහල නැති දෙයක් කියන්නයි මම හිටියෙ." එහෙම කියපු මී පැටියා විගහට කළුගලෙන් බැහැගෙන, බැහැගෙන ගිහින් වලස්රජගෙ කකුල් මැදින් දුවන්න පටන්ගත්තා.

එ්ත් මී පැටියා දුවල ගිහින් බේරෙන්න කලින් වලස්රජ එයාගෙ ගොරෝසු නපුරු අතින් මී පැටියව උස්සල ගත්තා. මී පැටියා දන්නවා ඊළඟට වෙන්න යන දේ. ඉතින් වලස්රජට තමාව ගිලගන්න ඉඩ දීලා මී පැටියා එයාගෙ ඇස් තදකරල වහගත්ත. එ්ත් බලන් ඉන්නවා, බලන් ඉන්නවා කිසිම දෙයක් වෙන්නෙ නෑ. බැරිම තැන මී පැටියා හිමින් සීරුවෙ එක ඇහැක් ඇරල බලල අනික් ඇහැත් ඇරියා. එතකොට මී පැටියා දැක්කෙ, වලස්රජු තමන් දිහා හිනාවීගෙන බලන් ඉන්න විදිහ. මී පැටියට හිතාගන්නවත් බෑ වෙන දේ ගැන. වලස්රජු හිනා වී ගෙන එයා දිහාම බලන් ඉන්නවා! 



"ඔයාට එහෙනම් රජතුමා වෙන්න ඕනේ?" වලස්රජ එයාගෙ ගෙරවිලි කටහඬින් ඇහුවා.

ඒත් බයෙන් හිටිය මී පැටියා වලස්රජුට කිසිම උත්තරයක් දුන්නෙ නෑ.

"ඔයාට රජ්ජුරුවෝ වෙන්නම ඕනෑ නම්, මෙතැන ඉඳගන්න එක හොඳයි." එහෙම කීව රජතුමා, මී පැටියව පරිස්සමින් උස්සල අරගෙන එයාග ඔළුව උඩ ඇලවෙලා තිබුණ ඔටුන්න මැදින් තිබ්බා. ඔටුන්න හයියෙන් අල්ලගත්ත මී පැටියා ඔටුන්නෙන් එළියට ඔළුව දාලා බැලුවා.

වලස්රජු ඇවිදින්න පටන්ගත්තා. රජතුමා තියන අඩියක් අඩියක් පාසා මී පැටියා ගැස්සෙනවා. එ්ත් මී පැටියා ඔටුන්න හයියෙන් අල්ලගෙන අවට වට පිටාවෙ සිරි නරඹනවා.

හිටපු ගමන් මී පැටියා හයියෙන් කෑ ගැහුවා: "නවතින්න!" වලස්රජු හිටිතැනම ගල්ගැහුනා. රජතුමා අඩිය තියන්න උඩට උස්සපු කකුලත් තාම එ් විදිහටම.

"ඔයා පඳුර උඩින් යන්න එපා. එතැන නරියා ඉන්නවා." මී පැටියා කීවා.

වලස්රජු බිමට නැමිලා බැලුවා. ඇත්ත නේන්නම්. නරියා එතැන ඇත්තටම ඉන්නවා. නරියාගෙ දිග මහත වලිගය නිසා රජතුමා නරියව අඳුන ගත්තා. වලස්රජු නරියව නොපාගා නරියට උඩින් ඉස්සරහට අඩිය තිබ්බා. 



"ස්තූතියි! මී පැටියෝ.." වලස්රජතුමා කීවා.

වලස් රජතුමයි, මී පැටියයි කැලෑවෙ ඉස්සරහටම යනවා.

"නවතින්න!" මී පැටියා ආයෙමත් කෑ ගැහුවා. වලස්රජතුමා හිටිතැනම ගල් ගැහුනා. රජතුමාගෙ කකුල තාමත් උඩට ඉස්සුව විදිහටම තියෙනවා.

"ඔය කොළගොඩ උඩින් අඩිය තියන්න එපා. එතැන ඉත්තෑවා ඉන්නවා."මී පැටියා කීවා.

වලස් රජතුමා ඉස්සරහට නැමිලා හොඳට බැලුවා. ඇත්ත නේන්නම්. ඉත්තෑවා එතැනනේ. ඉත්තෑවව නොපෑගෙන විදිහට ඉත්තෑවට උඩින් රජතුමා අඩිය තිබ්බා.

"ස්තූතියි! මී පැටියො" වලස්රජතුමා කීවා.

ඊටපස්සෙ දෙන්නම ඉස්සරහට ඇවිදගෙන ගියා.

හිටපු ගමන් මී පැටියා ආයෙමත්: "නවතින්න!" කියල බෙරිහන් දුන්නා. වලස්රජතුමා හිටිහ තැන හිටිය විදිහටම නතර වුණා.

"තවපොඩ්ඩෙන් ඔයා හාවාව පාගලා අඩිය තියනවා."

වලස් රජ්ජුරුවෝ බිමට නැමුරු වෙලා බැලුවා. ඇත්ත නේන්නම්. පෑගෙන්න ගිය නිසා තවමත් බයෙන් ගැහෙන හාවව රජතුමා දැක්කා. හිමින් සීරුවෙ හාවව උස්සල ගත්ත රජතුමා හා පැටියව පාරෙ අයිනකින් තිබ්බා. 

"ස්තූතියි! මී පැටියෝ" රජතුමා ආයෙමත් මී පැටියට ස්තූති කළා.

මී පැටියයි, වලස් රජතුමයි ආයෙත් ඉස්සරහට ඇවිදගෙන යනවා. මී පැටියා තවමත් රජතුමාගේ ඔටුන්න හයියෙන් අල්ලගෙන ඉන්නෙ.  

කැලෑවෙ වටේ රවුමක් ගියා රජතුමයි, මී පැටියයි ආයෙමත් රජතුමාගේ කළුගල ගාවට ආවා. තමන්ගෙ ඔටුන්න මැද හිටිය මී පැටියව අර පරිස්සමින් උස්සල ගත්ත වලස් රජතුමා මී පැටියව කළුගල උඩින් තිබ්බා. එ්කරලා මී පැටියා ළඟ නැමිලා මී පැටියට ආචාර කරා.

"මී පැටියෝ, අද දවසෙ ඇතුළත ඔයා මට නොසෑහෙන්න උදව් කරා. ඔයා කැමතිද මගේ රාජකීය සහායක වෙන්න?"

මී පැටියට එයා ගැන කියාගන්න බැරි තරමේ ආඩම්බරයක් දැනුණා. ඔළුව අහසට ඉස්සුව මී පැටියා "ඔව්, ඔව්.. මම කැමතියි" කියලා සතුටින් උත්තර දුන්නා. 


එකපාරටම වටින් පිටින් අත්පුඩි ඝෝෂාවක් ඇහුණා. වලස්රජතුමා පිටිපස්ස හැරිලා බැලුවා. කැලෑවෙ ඇතුළෙ ජීවත්වෙන හැම සතෙක්ම එතැන. ඉස්සරහින්ම ඉන්නෙ හාවයි, ඉත්තෑවයි, නරියයි.

"මී පැටියා අපේ වීරයා!" තුන්දෙනාම සතුට පළ කළා.

තමාට කැලෑවෙ රජ්ජුරුවො වෙන්න බැරිවුණත්, වීරයෙක් වෙන්න පුළුවන් වුණාට මී පැටියට තියෙන්නෙ කියා ගන්න බැරි තරම් සතුටක්.


කතාව: Ginette Thomas
සිතුවම්: Susan Varley
පරිවර්තනය: Muthu Paba

කතන්දරය බූන්දිය හරහා කියවන්නට: මී පැටියයි වලස් රජුයි

නෙතැඳි දසුනක්


දැල ඇඹුවො - දළඹුවන් සහ සමනළයින්

















පාට පාට
ලස්සන සමනළයින්ට 
කැමති
සමහරුන්මයි,
දළඹුවන්ට අකමැති.


2015.06.20

ප‍්‍රශ්නාර්ථ සහ විශ්මයාර්ථ













හැරදමා ගිය
ප‍්‍රශ්නාර්ථ
උත්තරත් සමග
ආයෙ එනවිට

ප‍්‍රශ්නාර්ථ නෑ
දැන්,
විශ්මයාර්ථ මිසක!


2015.06.19

නොගිලිහෙන මල්


සුළඟකට

























සෘතුවෙන් සෘතුව
පැමිණ නික්මෙද්දි-
ඇයි,
සුළඟෙහි හඬ
විතරක්
හැමදාම එක වගේ?


2015.06.14

හැකිවෙයිද?


ඔන්න ඔහොම..



වෙසක් සඳ ට....



















එහෙ පෑයුව ද
මෙහෙ පෑයුව ද
සඳ නුඹ ස ඳ ම ය!

දුක මට ය අපමණ
සඳ රූසිරි
නොරට දී නොදකින.


2009.05.10

මට නිදාගන්න බෑ

රුඩෝල්ෆ් කියලා පුංචි හාවෙක් හිටියා. මේ හා පැටියා හරිම ආසයි එයාගේ නැන්දගෙ ගෙදර යන්න. ඒ මොකද නැන්දගෙ ගෙදර මේ පුංචි හා පැටියට, එයාගෙම කියල කාමරයක් තියෙනවා. එයාටම වෙන්වුණ ඇඳක් තියෙනවා. සෙල්ලම් බඩු තියෙනවා. හා පැටිය හරි ආසයි ඒ සෙල්ලම් බඩු එයාගෙ විතරක් කරගන්න.

ඒත් මේ සැරේ නැන්දගෙ ගෙදර ගිය හා පැටියට පාළුවක් දැනුණා. එයාගේ අයියල, අක්කල, නංගිල, මල්ලිලා නැති නිසා තනිකමක් දැනුණා. තනිකම කොච්චර ලොකුවට දැනුණද කියනව නම් රුඩොල්ෆ්ට නින්ද ගියෙත් නෑ.


ඒක නිසා හා පැටියා එයාගෙ නැන්දගෙන් මෙහෙම ඇහුවා....

“අද රෑ මම වෙන කොහේ හරි නිදා ගන්නද නැන්දෙ ?”

“කොහෙද ?” .... නැන්දත් හා පැටියගෙන් ඇහුවා.

“හොඳ යාළුවෙක්ගෙ ගෙදර”

“රුඩෝල්ෆ් ට හිතෙනව නම්, යාළුවෙක් ගාව හොඳට නිදාගන්න පුළුවන් කියලා, එහෙම කරන්න”. නැන්දා හා පැටියට අවසර දුන්නා.

ඉතින් ඔන්න හා පැටියා එයාගෙ මිතුරු ලේන් පැටියෙක්ගෙ ගෙදර ගිහින් මෙහෙම ඇහුවා....
 

“අද මට මෙහෙ නිදාගන්න පුළුවන්ද ?”

“මොකෝ බැරි. එන්න එන්න ඇතුළට එන්න.” ලේන් පැටියා ගොඩක් ආසාවෙන්, හා පැටියව පිළිගත්තා. 


එදා රෑ තනියම නිදාගන්න නොලැබුණ සතුටෙන්, ලේන් පැටියගේ ඇඳේම හා පැටියත් නිදාගත්තා.

ක්..රා..ක්.... ක්රා..ක් .... ක්..රාක්

ටික වෙලාවක් ගියාට පස්සෙ හා පැටියට සද්දයක් ඇහුණා. ඒත් තද නිදිමත නිසා, හා පැටියට එහෙම්මම ආයෙත් නින්ද ගියා.

ආයෙත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ....

ක්රාක්.... ක්රාක් .... ක්රාක්

“මොකද්ද ඒ සද්දෙ” කියාගෙන හා පැටියා ආයෙත් ඇහැරිලා, ඇඳේ ඉඳගත්තා.

හා පැටියගේ කටහඬ ඇහුණ ලේන් පැටියා මෙහෙම කීවා....

“මම මේ ඕක්ගෙඩි වගයක් හපනවා. රෑට හැම වෙලේම මට බඩගින්නක් එනවා. ඒ වෙලාවට මට මොනව හරි කන්න ඕනි”.

“ඔයා මට කරපු ආගන්තුක සත්කාර වලට ගොඩක් ස්තූතියි. ඒත් මේ සද්දෙ මැද මට නිදාගන්න බෑ” කියල කියපු හා පැටියා, ඊළගට ගියේ එයාගේ මිතුරු උරුලෑවෙක්ගෙ ගෙදර.

“යාළුවේ අද මට මෙහෙ නිදාගන්න පුළුවන්ද ?” .... හා පැටියා උරුලෑවගෙනුත් ඇහුවා. 


“ඔව් ඔව් .... සියපාරක් ඔව්. කවදාවත් කවුරුවත් මගෙත් එක්ක නිදා ගන්න අහල නෑ....” යි කීව උරුලෑවා, හා පැටියව ඇදගෙනම ගේ ඇතුළට ගිහින්, ඇඳට වැටුණා.

ඒත් වැඩිවෙලාවක් යන්න කලින් දැනුණ දුගඳක් නිසා ඇහැරුණ හා පැටියා, ඇඳේ කෙළවරටම ගිහින් මෙහෙම ඇහුවා....

“මොකද්ද ඒ ගඳ ?”

“මම හිතන්නෙ ගඳ එන්නෙ මං ගාවින්.. මට හොඳටම අමතක වුණා මගේ කාමරයේ තව එක්කෙනෙක් ඉන්නවා කියලා. මම බය හිතෙන හීනයක් දැක්කා. ඒ වෙලාවෙ මගේ ගඳ හොඳටම විහිදෙන්න ඇති ”... කියලා උරුලෑවා කීවා.

“ඔයා මට කරපු ආගන්තුක සත්කාර වලට ගොඩක් ස්තූතියි. ඒත් මේ ගඳත් එක්ක මට නිදාගන්න බෑ” කියල කියපු හා පැටියා, ඊළගට ගියේ එයාගේ මිතුරු ඉත්තෑවගෙ ගෙදර.

”අනේ යාළුවේ මට අද රෑ මෙහෙ නිදා ගන්න පුළුවන්ද ?”

“නැතුව නැතුව, ඔයාට පුළුවන් මගේ ඇඳේම නිදා ගන්න. මම නිදාගන්නම් බිම” කියල ඉත්තෑවා කීවා. 


“හුරේ” .... හා පැටියා සන්තෝසෙන් ඉත්තෑවගේ ඇඳේ පෙරළුනා.

ඒත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ....“ඌ...යි....ඌ...යි....ඌයි”


හා පැටියා වේදනාවෙන් කෑ ගහලා .... ”මොනවද මේ ඇඳේ තියෙන්නෙ” කියලා ඇහුවා.

“ඒ මගේ ඉත්තෑකූරුනේ. සමහර වෙලාවට මගේ ඉත්තෑකූරු ඇඳේදි ගැලවෙනවනෙ” .... ඉත්තෑවා උත්තර දුන්නා.

“ඔයා මට කරපු ආගන්තුක සත්කාර වලට ගොඩක් ස්තූතියි. ඒත් මේ ඉත්තෑකූරුත් එක්ක මට නිදාගන්න බෑ” කියල, හා පැටියා එහෙනුත් යන්න ගියා.


ඊට පස්සෙ හා පැටියා ආවෙ එයාගේ මිතුරු වලස්පැටියගෙ ගෙදර. 

“මට අද මෙහෙ නිදාගන්න පුළුවන්ද?”

“ඔව් ඔව්.... ඔයාගෙ ගෙදර වගේම මෙහෙ ඉන්න පුළුවන්.” වලස් පැටියත් කීවා.

හා පැටියා හිටියේ ගොඩක් මහන්සියෙන්. ඒක නිසා ගේ ඇතුළට ඇවිත් බිම පෙරළුනා විතරයි හොඳටම නින්ද ගියා.

ඒත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ ඇහුණ ගෙරවිලි හඬක් නිසා, හා පැටියා ගැස්සිලා ඇහැරුණා.

“අයියෝ අහස ගොරවනව වගේ” කියලයි හා පැටියට හිතුණෙ.

ඒත් ගොරවන්නෙ අහස නෙමෙයි, වලස් පැටියා බව හා පැටියට ඉක්මණින් තේරුම් ගියා.
 

“මේ ගෙරවිල්ල නිසා මට නිදා ගන්න බෑ” යි හිතුව හා පැටියා, ඊළගට ගියේ එයාගේ යාළු බකමූණගෙ ගෙදර.

“අද රෑ මට මෙහෙ නිදා ගන්න පුළුවන්ද ?”

“ඔයාට මෙහෙ නිදාගන්නම ඕනි නම්, මොකෝ බැරි.... එන්න ඇතුළට.” බකමූණා එයාගෙ යාළුවව ගේ ඇතුළට ගත්තා.

හා පැටියා හිටියේ ගොඩක් මහන්සියෙන් නිසා එයාට හරි ඉක්මණින් නින්ද ගියා.

ටික වෙලාවකට පස්සෙ එළියක් පත්තු වෙලා තියෙනවා නිදාගෙන හිටිය හා පැටියගෙ ඇස් වලට දැනුණ නිසා, එයා ආයෙමත් ඇහැරුණා.

“යාළුවේ ඔය එළිය නිවන්නකෝ” .... හා පැටියා බකමූණට කීවා. 


“අනේ ඒකනම් කොහොමටවත් කරන්න බෑ. රෑට තමයි මම පොත් පත් කියවන්නෙ. ඒක නිසයි මම මට හිතුන දේම කරන්නෙ” කියලා, බකමූණා හා පැටියට උත්තර දුන්නා. 

“එහෙමනම් ඔයාට හිතෙන විදිහට කියන්නකො යාළුවේ, මට අද රෑ නිදා ගන්න පුළුවන් තැනක්.”

“ආ.... ඒකට උත්තරේ හරිම ලේසියි නේ.... යන්න ගිහින් ඔයාගෙ ඇඳේම නිදා ගන්න”.... බකමූණා උත්තර දුන්නා.

බකමූණා කියපු දේ ඇහුව හා පැටියා, ගොඩක් නිදිමතෙන් ගොඩක් මහන්සියෙන් එයාගෙ නැන්දගෙ ගෙදර යන්න ගියා.

හා පැටියට එයාගෙ ඇඳ දැක්කම ගොඩක් සන්තෝස හිතුණා. ඒක නිසා දුවගෙන ගිහින් එයාගෙ ඇඳට පැන්නා.

ඊට පස්සෙ .... ”අම්මෝ දැනෙන සනීපෙ කියලා අත් කකුල් දිග ඇරියා.” 


“හපන සද්ද නෑ, කිසිම ගඳක් නෑ, ඉත්තෑකූරුත් නෑ, කවුරුත් ගොරවන්නෙත් නෑ, කිසිම එළියකුත් නෑ, මම විතරයි.... මම විතරයි මගේ ඇඳේ.... දැන්නම් මට හොඳට නිදා ගන්න පුළුවන්” කීව හා පැටියා රෙද්ද පොරවගෙන හොඳට නිදා ගත්තා.
 



කතාව: Carol Roth
සිතුවම්: Valeri Gorbachev
පරිවර්තනය: Muthu Paba


කතන්දරය බූන්දිය හරහා කියවන්නට: මට නිදාගන්න බෑ


සරදම


අරුම පුදුම පුංචි මුට්ටිය

























මව සමග ජීවත් වුණු දුප්පත් වුණත් කීකරු යහපත් පුංචි ගෑණු ළමයෙක් සිටියා. ඇයට සහ ඇගේ මවට කන්නට කිසිම දෙයක් තිබුණෙ නෑ. දවසක් මේ පුංචි ගෑණු ළමයා කැලෑවට ගිය මොහොතක, ඇයට වයසක ආච්චි කෙනෙක්ව මුණගැහුණා. පුංචි ගෑණු ළමයා දෙස සැලකිල්ලෙන් බලා සිටිය මේ ආච්ච්ට ඇගේ දුක තේරුණා. එ්ක නිසා ආච්චි ඇයට අරුම පුදුම මුට්ටියක් තෑගි කරා.

”හදන්න, පුංචි මුට්ටිය හදන්න” කීවම, මේ අරුම පුදුම මුට්ටිය තලප හදනවා.

”නවත්තන්න, පුංචි මුට්ටිය නවත්තන්න” කීවම, මුට්ටිය තලප සෑදීම නතර කරනවා.

පුංචි ගෑණු ළමයා මුට්ටිය අරගෙන ගෙදර ගියා. මුට්ට්ය නිසා ඇයටයි ඇගේ අම්මටයි ඉන්පසු කවමදාවත් බඩගින්නෙ ඉන්න සිද්ද වුණේ නෑ. එයාලා ගොඩක් වෙලාවට කෑවෙත් තලප.

දවසක් මේ පුංචි ගෑණු ළමයා ගෙදරින් පිට ගිය වෙලාවක, ඇගේ අම්මා ”හදන්න, පුංචි මුට්ටිය හදන්න” කියලා මුට්ටියට කීවා. මුට්ටියත් සුපුරුදු පරිදි තලප හැදුවට පස්සෙ, අම්මා එයාට ඇති වෙනකල් තලප කෑවා.


ඒත් තලප සෑදීම නතර කිරීමට කිවයුතු වචන මව දැන නොසිටිය නිසා, මුට්ටිය නොනවත්වා තලප හැදුවා. මුට්ටිය පිරිල ඉතිරිලා, කුස්සියත්, මුළු ගෙදරමත් පිරෙනකල් මුට්ටිය තලප හැදුවා. අසල් වැසියන්ගේ ගෙවලූත් පිරෙනකල් මුට්ටිය නොනවත්වා තලප හැදුවා. හරියට මුළු ලෝකයේම බඩගින්න නැති කරන්නට වගෙයි, මුට්ටිය තලප හැදුවෙ. අරුම පුදුම මුට්ටිය මුළු ගමටම හිරිහැරයක් වුණත්, මුට්ටිය තලප හදනවා නතර කරන්න කාටවත්ම බැරි වුණා.

අවසානයේ එකම එක ගෙයක් පමණක් තලප වලින් නොපිරී බේරී තියෙද්දි, පුංචි ගෑණු ළමයා ඇවිත් ”නවත්තන්න, පුංචි මුට්ටිය නවත්තන්න” කියලා මුට්ටියට කීවා විතරයි, මුට්ටිය තලප සෑදීම නතර කරා.

ඉතින් ඊට පස්සෙ කාට හරි නගරයට යන්න ඕනෑ වුණා නම්, පාරෙ පිරිලා තිබුණ තලප කාලා තමයි නගරයට යන්න සිද්ද වුණේ. 




ග්‍රිම් සොහොයුරන්ගේ කතාවක්
පරිවර්තනය: මුතු පබා 



කතන්දරය බූන්දිය හරහා කියවන්නට: අරුම පුදුම පුංචි මුට්ටිය

පෝලෝ සහ දඟකාර නැගණිය

සීතල නමුත් පැහැදිලි උදෑසනක වැලන්ටිනා තම අයියා පෝලෝව අවදි කළා.

‘ඇහෙනවද? ඇහෙනවද? පෝලෝ ඔයාට ඇහෙනවද කුරුල්ලෙක් සිංදු කියනවා....? මට ඒ කුරුල්ලව හොයන්න යන්න ඕනෑ..’


‘මොනවද ඔයා කියන්නේ වැලන්ටිනා? කුරුල්ලෙක්? කොහෙද?’ තවමත් නිදිමතෙන් හිටිය පෝලෝ ඇස් පොඩි කරමින් ඇහුවා.


‘වැලන්ටිනා.... ඒ පාර ඔයා කොහෙද යන්නෙ..?’
ගුහාවෙන් එළියට යන සිය නැගණිය දුටු පෝලෝ ඇසුවා.


‘ඇයි ඔයා ගුහාව ඇතුලෙ ඉන්නෙ නැත්තෙ? අම්මා ළඟ උණුසුමයි.. එන්න ඇතුළට’

‘ඔයත් එන්නකො එළියට..’ ගහක් උඩට නගින් ගමන් වැලන්ටිනා අයියාට කතා කළා.


‘බලාගෙන වැලන්ටිනා ඔය ගහට නගින්නේ..’ පෝලෝ කනස්සල්ලෙන් සිය නැගණියට අවවාද කළා.


ඒත් ඇහුම්කන් නොදුන් වැලන්ටිනා ගහෙන් බිමට වැටී, හිම බෝලයක් මෙන් කැරකි කැරකී පල්ලම පහළටම ඇදුණා.


පින්ග් සහ පින්ගා; පුංචි පෙන්ගුවින් දෙදෙනා වැලන්ටිනාට නැගිටින්නට උදව් කළා.


‘පෝලෝ.. අපිට උදව් කරන්නකෝ!’ පෙන්ගුවින් දෙදෙනා ඒ වෙනකොටත් එතැනට එමින් හිටිය පොලෝට කීවා.




‘ඔයා නම් හරිම නරක ළමයෙක් වැලන්ටිනා..’ පොලෝ නැගණියට දොස් පැවරුවා.


‘මට පෙන්ගුවින්ලා එක්ක සෙල්ලම් කරන්න ඕනෑ....’ වැලන්ටිනා තමාගේ ඇස් වලයි, නහය උඩයි, ඔළුවෙයි ගෑවිලා තියෙන හිම පිහදාන අයියාට කීවා.


‘ඔයා දන්නවාද පෙන්ගුවින්ලා අපිට වඩා වෙනස් කියලා..?’ වැලන්ටිනා පොලෝගෙන් ඇහුවා.. ‘එයාලා සීත කාලෙට නිදා ගන්නෙ නෑ..’




‘මම ඒක දන්නවා වැලන්ටිනා.. මම ඔයාගෙ ලොකු අයියනේ..’


‘මම යනවා මාළු අල්ලන්න..’ පින්ග් කීවා.. ‘වැලන්ටිනා ලෑස්ති නම් අපිට පුළුවන් අයිස් වල කෙළවරටම යන්න..’


‘ඔව්..ඔව්.. මමත් එනවා ඔයාලා එක්ක මාළු අල්ලන්න යන්න..’ යැයි කීව වැලන්ටිනා, අයිස් කෙළවරට ඉක්මණින් දුවන්න පටන් ගත්තා. වැලන්ටිනාට ඕනෑ වුණේ අනෙක් අයට පෙර අයිස් කෙළවරට යන්නයි.




‘වැලන්ටිනා.... මම එනකල් ඉන්න.... ඔයා කවදාවත් අයිස් උඩ ඉඳන් මාළු අල්ලලා නැහැ..’ පෝලෝ දුවගෙන යන නැගණියට කෑගැහුවා.


‘අපි මෙතැන හිටගෙන ඉන්න එක නුවණට හුරු මදි..’ බිලීපිත්ත ලෑස්ති කරන ගමන් පින්ගා කීවා.  ‘මෙතැන අයිස් ශක්තිමත් මදි නිසා කොයිවෙලේ හරි කැඩෙන්න පුළුවන්..’




‘නෑ.. නෑ.. පින්ගා.. මට මෙතැන හොඳයි.. පාට පාට මාළු ගොඩක් මට පේනවා. කෝ ඉන්න ඒ මාළුවෝ මම ඔයාලට අල්ලලා දෙන්න..’ යැයි කියා, වතුරට පාත්වුණ වැලන්ටිනාගේ කකුල් ගාවින් අයිස් කැටේ කැඞී වෙන්වුණා. වෙන්වුණ අයිස් කෑල්ල දියරැලි නිසා වේගයෙන් ඈතට ගහගෙන ගියා.


‘අනේ....! මාව තනියෙන් යවන්න එපා..’ වැලන්ටිනා බයෙන් කෑගැහුවා.


හොඳ වෙලාවට සිද්ද වුණ හැමදේම දුටු මුහුදුසිංහයෝ රංචුවක් හනික ඇවිදින්, වැලන්ටිනා උන් අයිස් කෑල්ල අල්ලගත්තා.


‘අයියෝ....! මාව ගහගෙන යනවා.. මට පීනන්නත් බෑ..’ වැලන්ටිනා හොඳටම ඇඬුවා. ‘පෝලෝ... ඔයා මට උදව් කරනවා නේද?’




වතුරට පැන්න පෝලෝ ඉක්මණින් නැගණියට ළඟට පීනුවා. 


‘මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ වැලන්ටිනා, ඔයා කොහොමද හැම වෙලේම අවුලකට කොටුවෙන්න දන්නෙ කියලා..’ ගොඩට පීනන ගමන් පෝලෝ කීවා. ‘නුසුදුසු තැන නුසුදුසු වෙලාවට ඔයා හැම වෙලේම ඉන්නවා.. ඔයා නම් හරිම දඟකාර නංගියෙක්..’

සීතල නිසාත් ගොඩක් බය වී සිටි නිසාත් වැලන්ටිනාට මෙදාපාර නම් කිසිම දෙයක් කියා ගන්නට බැරි වුණා.


‘ගොඩට ආව පෝලෝ නැගණියව තුරුල් කරගෙන අස්වැස්සුවා. පින්ග් වැලන්ටිනාව උණුසුම් කරන්න තැත් කළා.’


‘මම පොරොන්දු වෙනවා මීට පස්සෙ හොඳට ඇහුම්කන් දෙනව කියලා.. මෝඩ වැඩත් මම ටිකක් අඩුවෙන් කරන්නම්....’ වැලන්ටිනා හිමිහිට කීවා.




‘ඒක හොඳයි වැලන්ටිනා.. අපි එහෙනම් දැන් ගෙදර යමුද?’ පෝලෝ ඇසුවා. පෝලෝ සහ වැලන්ටිනා ඔවුන් වෙසෙන බිම් පෙදෙසට පැමිණි පසු, පෙන්ගුවින් දෙදෙනාගෙන් සමුගත්තා.


‘මම අම්මට කියනවා ඔයා මාව බේරගත්ත විදිහ..’ වැලන්ටිනා මිමිණුවා.


‘එපා.. අම්මට කිසිම දෙයක් කියන්න එපා.... අම්මා හොඳටම බයවෙයි.. අපි මේ සිදුවීම අපි දෙන්නා අතරෙ විතරක් තියාගමු.. එතකොට ඒක අපේ රහසක්..’ ගුහාවට ගිය පෝලෝ සද්ද කරන්න එපායි ඇඟිල්ලක් කටට තියා නංඟිට පෙන්නුවා.




තවමත් නිදාගෙන උන් අම්මා ළඟට ගිය පෝලෝ සහ වැලන්ටිනා හිමින් සීරුවේ අම්මා ළඟින්ම වැතිරුණා.


‘හොඳට නිදාගන්න වැලන්ටිනා.. ඔයා නම් හරිම දඟකාර නංගියෙක්.... ඒ වුණත් මගේ නංගියා මට හොඳයි..’ පෝලෝ රහසින් වැලන්ටිනාට කීවා.



කතාව:  නෝරීස් කෙරන් සහ ජීන් බැප්ටයිස්ට් බැරෝනියන්
පරිවර්තනය: මුතු පබා


කතන්දරය බූන්දිය හරහා කියවන්නට: පෝලෝ සහ දඟකාර නැගණිය

නපුරු නරියා කරුණාවන්ත යි.

එකම එක යාළුවෙක්වත් නැති නිසා නපුරු නරියට ගොඩක් පාළුයි. ‘මං ගොඩක් ලොකුයි ඒ මදිවට මට තියෙන්නෙත් භයානක පෙනුමක්.. ඒක නිසා වෙන්නැති මට කිසිම යාළුවෙක් නැත්තෙ’ නරියා එයාටම කියා ගත්තා. ‘සමහරවිට ඒ මං නරක නිසා වෙන්නත් පුළුවන්.. ඔව්.. ගොඩක් නරක නිසා..... ’ නපුරු නරියා තනියම හිතුවා.

‘හරි මං දන්නවා.. මං නරක වැඩ අත්හරිනවා.. ඒකරලා කරුණාවන්ත නරියෙක් වෙනවා.. එතකොට මටත් ගොඩක් යාළුවෝ ලැබේවි.. ’ එහෙම හිතුව නපුරු නරියා ගමේ ටිකක් ඇවිදින්න පටන් ගත්තා.

"බුදු අම්මෝ.... මෙන්න නපුරු නරියා එනවෝ.." නරියව දැක්ක සුදු හංසිනී, හංස පැටව් හත්දෙනා එක්ක ගේ ඇතුළට දිව්වා.

"ඩාං...." ඊටපස්සෙ ඇහුණෙ හයියෙන් දොර වැහුණ සද්දෙ.

"හංසිනී.." නපුරු නරියා ආදරණීය කටහඬකින් කතා කළා. "දොර ටිකක් අරින්න පුළුවන්ද.. ? මම දැන් කරුණාවන්ත නරියෙක්.. මට පුළුවන්ද ඔයාගෙ ළමයි එක්ක සෙල්ලම් කරන්න.. ?"

ඒත් හංසිනී නෙමෙයි වැරදිලාවත් නම් දොර ඇරියෙ. 

 

 
















"යනව යන්න නපුරු නරියා.. යනව යන්න.. ආයෙමත් මෙහාට කවදාවත් එන්න එපා.." ගේ ඇතුළෙ ඉඳන් කෑ ගැහන්න ගත්ත හංස පැටව්, ජනේලය ළඟට ගිහින් නපුරු නරියට ඇස් වපර කරලා ඇද කරන්න පටන් ගත්තා.

නපුරු නරියා දැන් හොඳ නරියෙක් බව හංසයෝ අඳුන ගත්තෙ නැති නිසා නරියට දුක හිතුණා. 


‘හරි මං දන්නවා.. කරුණාවන්ත වෙලා විතරක් මදි.. මම උදව් කරන්න පටන් ගන්නත් ඕනෑ.. එතකොට මටත් හම්බවේවි යාළුවෝ. ’ එහෙම හිතුව නපුරු නරියා ආයෙමත් ඇවිදින්න යන්න පටන් ගත්තා.

කිකිළි හාමිනේ ගමනක් යන්න ලක ලෑස්ති වෙලා මග බලාගෙන ඉන්නවා.


"කීයට එයිද මන්ද මේ උදව්කාරයා.."

කුකුළු පැටව් බලාගන්න එනවයි කීව උදව්කාරයා තාමත් නැති නිසා කිකිළි හාමිනේගේ හිත ටිකක් කලබලයි.


කුකුළු කූඩුව ළඟට ගිය නපුරු නරියා උගුර පෑදුවා.


"කිකිළි හාමිනේ මට පුළුවන් ඔයාගේ ළමයි ටික හොඳින් බලාගන්න.."

"නපුරු නරියා ඇවිල්ලෝ.. ළමයිනේ.. දුවපල්ලා.. දුවපල්ලා.. විගහට දුවපල්ලා.." හැමෝම ඉක්මණට දුවල ගිහින් දොර වහගත්තා..
 
"කිකිළි හාමිනේ.. මම දැන් කරුණාවන්ත හැමෝටම උදව් කරන නරියෙක්.. කමක් නැද්ද මම අද කුකුළු පැටව් බලාගත්තට.. ?"

ඒත් කිකිළි හාමිනේ කීයටවත් දොර නම් අරින්න ගියේ නෑ.


"යනව යන්න නපුරු නරියා.. යනව යන්න.. ආයෙත් මේ පැත්ත පළාතටවත් එන්න එපා.." ගේ ඇතුළෙ ඉඳන් කෑ ගහන්න ගත්ත කුකුළු පැටව් ටිකත්, නරියට ඇද කරන්න පටන් ගත්තා.

නපුරු නරියා දැන් කරුණාවන්ත හැමෝටම උදව් කරන නරියෙක් බව කුකුළොත් තේරුම් ගත්තෙ නෑ. ඒ හින්ද නරියට ආයෙමත් ගොඩක් දුක හිතුණා.


ඉතින් නපුරු නරියා ආයෙමත් හිතන්න පටන් ගත්තා. 


‘හරි මං දන්නවා. උදව් කරන කරුණාවන්ත නරියෙක් වෙලා මදි.. මං මොනව හරි හොඳ යහපත් වැඩක් කරන්නත් ඕනෙ.. එතකොට නම් මට කොහාම හරි යාළුවො ලැබේවි.. ’ නරියා හිතුවා.

ඉතින් හොඳ යහපත් දෙයක් කරන අදහසින් නපුරු නරියා ආයෙමත් ගමේ ගොඬේ ඇවිදින්න යන්න පටන් ගත්තා.


තාර හාමිනේ තාර කූඩුව ළඟ ඉඳගෙන කෑ ගහනවා නපුරු නරියා දැක්කා.


"පස්වැනියා.. පස්වැනියා.. කෝ.. කොහෙද මේ පස්වැනියා.."


"ඇයුබෝවන්! තාරාවි.. මොකද්ද ප‍්‍රශ්නෙ.. කමක් නැද්ද මං උදව් කරාට.. ?"

නපුරු නරියව දැක්ක තාරාවිට හොඳටම තරහ ගියා.


"නපුරු නරි තඩියා.." තාරාවි කේන්තියෙන් පුපුරමින් කෑ ගැහුවා. 
"කොහොම හරි ඔහේ මගේ පස්වැනි තාර බබාව කෑවා නේද?" තාරාවි කූඩුව ඇතුළට ගිහින් හයියෙන් දොර වහගත්තා.

නපුරු නරියට තාරාවිගෙ වචන හිතාගන්නවත් බැරි වුණා. නරියා කූඩුවෙ දොරට තට්ටු කරන්න පටන් ගත්තා.


"තාරාවී.. මට ඇතුළට එන්න ඉඩදෙන්න.. මං කිසිම කෙනෙක්ව කෑවෙ නෑ.."

ඒත් තාරාවි එහෙම නෙමෙයි වැරදිලාවත් නම් දොර ඇරියෙ..


"යනව යන්න නපුරු නරියා.. ඈතටම යනව යන්න.. ආයෙත් කවදාවත් කොහෙට ගියත් මෙහාට නම් එන්න එපා.. " ඉතුරු තාර පැටව් හතරදෙනා කෑ ගහන ගමන් නපුරු නරියා දිහා කැත විදිහට බැලුවා.

"හා.. එහෙනම් මමයි පස්වැනියව කෑවෙ.. උගන්වන්නම්කො මං හොඳ පාඩමක්.. මීට කළින් මම නරකම නරක නරියෙක්." නපුරු නරියා තනියෙන් කියව කියව කැලෑවෙ එහාට මෙහාට ඇවිද්දා.

ටික වෙලාවකට පස්සෙ නරියට ඇහුණා කටහඬක්.


"ක්වෑක්.... ක්වෑක්.. අනේ! මට පාර වැරදිලා.." කටහඬ කියනවා ඇහුණා.

ගහක් පිටිපස්සෙ හිටිය නරියා එළියට මතු වුණා.


"මෙන්න නපුරු නරියා මාව කන්න යනවෝ.. අනේ මාව බේරගන්ඩෝ...." නරියව දැක්ක පස්වැනියා පුළුවන් තරම් හයියෙන් කෑගහන්න පටන් ගත්තා.

බයෙන් කෑ ගහන තාර පැටියා ගැන නපුරු නරියට දුක හිතුණා. කේන්ති යනව වෙනුවට හිත උණු වුණා. ඒත් ඒ බව නොපෙන්වා පස්වැනියට සැරෙන් කතා කළා.


"ඔය මෝඩ කෑගැහිල්ලයි ඇඬිල්ලයි නැවැත්තුවේ නැත්නම්, මම දැන් ඔයාව ඇත්තටම කනවා.. තේරුණාද.. ?"


පස්වැනියා නපුරු නරියා දිහා බැලුවා. ජිල්බෝල වගේ කඳුළු බෝල, තාරහොට දිගේ ගලන්න ගත්තා.

"මට අම්මා ළඟට යන්න ඕනෙ.. " පස්වැනියා අඬ අඬාම නරියට කීවා. 

 

 






















"හොඳයි.. දැන් එහෙනම් හොඳ තාර බබා වගේ නාඬා ඉන්නකෝ.. අපි දැන් යන්නෙ ඔයාගෙ අම්ම ළඟට තමයි.. "


නපුරු නරියා පස්වැනියව එයාගෙ ලොකු කලිසම් සාක්කුවේ දාගත්තා.

ආයෙමත් තාරාවිගේ කූඩුව ළඟට ගිය නරියා දොරට තට්ටු කළා.

"තාරාවී... තාරාවී... මේ බලන්නකෝ මට පස්වැනියව හම්බවුණා.. දැන්වත් ටිකක් දොර අරිනවද.... ?"
ආදරණීය කටහඬකින් නපුරු නරියා තාරාවිට කීවා.

තාර කූඩුවේ දොර හිමින් සීරුවේ ටිකක් ඇරුණා.

"ඔය ඇත්තමද.. ?"
දොරට මුවාවෙලා තාරාවී නපුරු නරියගෙන් ඇහුවා.

"සත්තම සත්තයි.. ඇත්තමයි මේ කියන්නේ.." නරියා උත්තර දුන්නා.

"එතකොට ඔයා එහෙනම් ඔයා පස්වැනියව කෑවෙ නෑ.. ! ?"
තාරාවී ආයෙමත් ඇහුවා.

"පුංචිම පුංචි කෑල්ලක්වත් කෑවෙ නෑ.."
නරියා උත්තර දුන්නා.

දොරෙන් එළියට අත දැම්ම තාරාවී ඉක්මණට පස්වැනියව ඇතුළට ඇදල ගත්තා.

"ඩාං....."
ඊටපස්සෙ ඇහුණෙ දොර වැහෙන සද්දෙ.

නපුරු නරියා දුකින් තාරාවිගෙ කූඩුව ළඟින් යන්න ගියා. නපුරු නරියා හොඳ කරුණාවන්ත කෙනෙක් වුණා. යහපත් වැඩකුත් කළා. ඒත් තවමත් කවුරුත් කැමති නෑ එයාගෙ යාළුවෙක් වෙන්න. නපුරු නරියට ඇඬුනා. ලොකු කඳුළු බිංඳු දිග නහය දිගේ ගලන්න පටන් ගත්තා.

"මේ ඒක නෙමෙයි නපුරු නරියෝ.."
කූඩුවේ දොර ඇරිය තාරාවි නපුරු නරියට කතා කළා.

තාරාවිගෙ කටහඬ ඇහුණ නරියා හිටිතැනම ගල් ගැහුණා.

"ඔයාට වෙලා තියෙනවනම් තේ එකක් බීලා යන්න ඉන්න පුළුවන්ද.."

"ඔව් පුළුවන්.. ඇත්තටම පුළුවන්.."
නපුරු නරියා උත්තර දුන්නා.

තාරාවිගෙ ගෙදර ගතකරපු මොහාත බෙහෙවින් සතුටුදායක මොහොතක් වුණා. නපුරු නරියා තේ කෝප්ප තුනක් බීවා. විස්කෝතු එකොළහක්ම කෑවා. තාර පැටව් එක්ක හිතේ හැටියට සෙල්ලම් කළා.

"ස්තූතියි! තාරාවී...."
ගෙදර යන්න වෙලාව ආවාම නපුරු නරියා හැමෝගෙන්ම සමුගත්තා.

"නෑ.. නෑ.. නපුරු නරියෝ මමයි ඔයාට ස්තූති කරන්න ඕනෑ.." තාරාවි කීවා. "ඔයා මට පස්වැනියව හොයල දුන්නා.. ඒ නිසා ඔයා වීරයෙක්.." 




"තාරාවී.." නපුරු නරියා ලැජ්ජාවෙන් තාරාවිට කතා කළා. "ඔයාට පුළුවන්ද අද ඉඳලා මට ආදරණීය නරියා කියලා කතා කරන්න.."

තාරාවි හිනා වුණා. "එහෙම දෙයක් කරන්න ඕනෙ නෑ නරියෝ.." තාරාවි නරියව ආදරෙන් බදාගත්තා.

"ඔයා හැමදාම හිටිය නපුරු නරියමයි. හැබැයි අපේ නපුරු නරියා හරි කරුණාවන්තයි.. !" 
 




කතාව:  සීමොන් පුට්ටොක් | Simon Puttock
සිතුවම් : ලීන් චැප්මෑන් | Lynne Chapman
පරිවර්තනය: මුතු පබා 


කතන්දරය බූන්දිය හරහා කියවන්නට: නපුරු නරියා කරුණාවන්ත යි.